اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD) در کودکان: علائم، علل و راه‌های درمان

اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD) یکی از شایع‌ترین اختلالات رشدی عصبی در کودکان بین ۲ تا ۱۷ سال است. طبق آخرین آمار سال ۲۰۱۶، این اختلال حدود ۹.۴ درصد از کودکان دنیا را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

ADHD طیف وسیعی از رفتارها را در بر می‌گیرد که بسیاری از آنها شبیه رفتارهای معمول کودکان هستند.

بنابراین، چگونه می‌دانید که علائم فرزند شما نشانگر ابتلا به ADHD است؟

بیایید نگاهی عمیق‌تر به این موضوع بیندازیم که ADHD در کودکان و نوجوانان چگونه ظاهر می‌شود.

اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی در دوران کودکی چیست؟

ADHD یک اختلال رشد عصبی است که نحوه رفتار و یادگیری افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علائم اصلی آن عدم توجه و تمرکز، تکانشگری و بیش‌فعالی است.

همانند هر شرایط پزشکی دیگری، علائم ADHD در افراد مختلف متفاوت خواهد بود. هر فردی مبتلا به ADHD نیازهای منحصربه‌فرد خود را دارد. برخی ممکن است به حمایت بیشتری نیاز داشته باشند، در حالی که دیگری حمایت کمتری نیاز داشته باشند.

داشتن هر یک از این علائم به معنای ابتلای کودک یا نوجوان شما به ADHD نیست.

انواع اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)

اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال رشدی است که می‌تواند بر توانایی افراد در توجه، کنترل خود و کنترل فعالیت‌های خود تأثیر بگذارد.

آکادمی اطفال آمریکا (APP) ADHD را به سه نوع تقسیم کرده است:

ADHD عمدتاً بی‌توجه

کودکان یا نوجوانان مبتلا به این نوع ADHD در تمرکز، دنبال کردن دستورالعمل‌ها، تکمیل تکالیف یا گوش دادن به صحبت دیگران مشکل دارند. آنها ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود و به چیزهای دیگر توجه کنند.

ADHD عمدتاً بیش‌فعال و تکانشی

کودکان یا نوجوانان مبتلا به این نوع ADHD نمی‌توانند آرام بنشینند و در یک جا بمانند. آنها ممکن است تکان بخورند، احساس بی‌قراری کنند، صحبت دیگران را قطع کنند، زیاد صحبت کنند و بدون فکر عمل کنند.

ADHD ترکیبی

کودکان یا نوجوانان مبتلا به این نوع ADHD هم علائم بی‌توجهی و هم علائم بیش‌فعالی و تکانشی دارند.

نوع ADHD کودک یا نوجوان شما تعیین کننده نحوه درمان آنها خواهد بود. درمان‌های ADHD شامل داروها، درمان‌های رفتاری و تغییرات در سبک زندگی است.

علائم ADHD در کودکان

کودکان گاهی اوقات در کلاس خیال‌پردازی می‌کنند، تکالیف خود را فراموش می‌کنند، اسباب‌بازی‌های خود را گم می‌کنند، بدون فکر عمل می‌کنند یا نمی‌توانند مدت زیادی آرام بنشینند. این رفتارها طبیعی است، اما اگر در فرزند شما به طور مداوم و شدید دیده شوند، ممکن است نشانه‌ای از اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی (ADHD) باشد.

علائم ADHD در دختران و پسران کمی متفاوت است. دختران مبتلا به ADHD ممکن است علائم خود را بهتر از پسران پنهان کنند. آنها همچنین ممکن است بیشتر دچار مشکلات مربوط به روابط اجتماعی شوند.

علائم ADHD فرزند یا نوجوان شما به نوع ADHD آنها بستگی دارد. ممکن است برخی یا همه این علائم را داشته باشند.

برخی از رایج ترین آنها عبارتند از:

• مشکل در آرام نشستن
• به راحتی حواس پرت می شود
• مشکل در توجه یا تمرکز بر کارها
• فراموشکاری در فعالیت های روزانه
• مدام چیزهایی را که برای تکمیل یک کار یا فعالیت لازم است گم می کند (مثلاً وسایل مدرسه)
• حرف دیگران را قطع می کند یا به در کار آنها دخالت می کند (مثلاً در مکالمات یا بازی ها دخالت می کند)
• سخت بودن ایستادن و انتظار در صف و نوبت

علل و عوامل خطر ابتلا به ADHD در کودکان

ADHD یک بیماری شایع است که باعث مشکلاتی در تمرکز، توجه و رفتار می شود. علل و عوامل خطر دقیق این بیماری ناشناخته است، اما محققان معتقدند که عوامل مختلفی در آن نقش دارند.

ژنتیک

ژنتیک یکی از مهم ترین عوامل خطر ابتلا به ADHD است. اگر یکی از والدین یا خواهر و برادر شما ADHD داشته باشد، احتمال ابتلای شما به این بیماری بیشتر است.

مغز

محققان معتقدند که ممکن است برخی از مشکلات در مغز، مانند کاهش سطح انتقال دهنده عصبی دوپامین، در ایجاد ADHD نقش داشته باشند. دوپامین یک ماده شیمیایی است که در مغز نقش مهمی در توجه و کنترل رفتار دارد.

محیط

عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض مواد سمی در دوران بارداری یا زایمان زودرس نیز ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند.

تشخیص ADHD در کودکان

معمولاً والدین اولین کسانی هستند که علائم ADHD را در فرزند خود متوجه می شوند. اگر علائم ADHD را در فرزند یا نوجوان خود مشاهده می کنید، می توانید با پزشک اطفال خود در مورد ارزیابی این بیماری صحبت کنید.

هیچ آزمایش پزشکی یا خونی برای تشخیص ADHD وجود ندارد. پزشکان با بررسی رفتار کودک شما می توانند به تشخیص این بیماری کمک کنند.

در طول ارزیابی، پزشک شما اطلاعاتی در مورد رفتار فرزند شما در محیط های مختلف – مدرسه، خانه یا با دوستان – جمع آوری خواهد کرد. این اطلاعات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• گزارش معلمان و مربیان
• گزارشات والدین یا سرپرستان
• مشاهدات خود کودک

پزشک شما همچنین ممکن است از مقیاس ارزیابی یا سایر منابع مانند چک لیست استفاده کند تا علائم ADHD را مستند کند.

سن متوسط تشخیص ADHD هفت سال است. اما ADHD شدید می تواند در پنج سالگی تشخیص داده شود.

هنگام ارزیابی، پزشک بررسی می کند که آیا بیماری دیگری ممکن است باعث علائم شود یا خیر. در کودکان مبتلا به ADHD، بیماری های دیگری مانند اضطراب یا افسردگی نیز شایع است.

اگر پزشک شما به ADHD مشکوک شود، ممکن است شما را برای ارزیابی بیشتر به یک متخصص ADHD ارجاع دهد. قبل از مراجعه، لیستی از رفتارهای فرزندتان تهیه کنید و گزارشات معلمان و مربیان او را جمع آوری کنید.

اگر امکان دارد، یک ارزیابی مستقل توسط یک روانشناس متخصص نیز انجام دهید. بسته به تشخیص، ممکن است به روانپزشک کودک یا متخصص مغز و اعصاب برای آزمایش بیشتر ارجاع داده شوید.

درمان اختلال کم‌توجهی – بیش‌فعالی (ADHD) در کودکان

با توجه به اطلاعات موجود در مورد ADHD و انگ‌های مرتبط با آن، طبیعی است که والدین پس از تشخیص ADHD در فرزندشان نگران باشند.

اما خبر خوب این است که ADHD قابل درمان است و با یک برنامه درمانی مناسب، می توانید یاد بگیرید که چگونه آن رفتارها را مدیریت کنید و علائم را بهبود ببخشید.

متداول ترین درمان های این بیماری شامل دارو ، درمان های رفتاری یا هر دو است.

انجمن اطفال آمریکا (AAP) توصیه می کند که درمان رفتاری به عنوان اولین درمان برای کودکان زیر ۶ سال انجام شود. برای کودکان ۶ سال و بالاتر ، ترکیبی از درمان رفتاری و دارویی توصیه می شود.

درمان رفتاری به شما و فرزند یا نوجوانتان کمک می‌کند تا مهارت‌های نظارت و مدیریت رفتار خود را بیاموزید. این درمان همچنین شامل آموزش والدین در مدیریت رفتار است.

نوع دیگری از درمان، روان درمانی یا گفتار درمانی نیز ممکن است برای کمک به مدیریت رفتار استفاده شود. در گفتار درمانی ، شما و فرزند یا نوجوان خود درباره نحوه تأثیر ADHD بر زندگی روزمره خود صحبت خواهید کرد و درمانگر ابزارهایی را برای استفاده شما برای کمک به مدیریت آن ارائه می دهد.

داروهای محرک و غیر محرک می‌توانند در مدیریت رفتار و بهبود علائم ADHD مفید باشند. این داروها با افزایش سطح دوپامین و نوراپی نفرین در مغز عمل می‌کنند.

زندگی با ADHD

وقتی فرزندتان به ADHD مبتلا باشد، ممکن است احساس سردرگمی و نگرانی کنید. اما نگران نباشید، تنها نیستید. بسیاری از والدین در این موقعیت قرار گرفته اند.

اولین قدم این است که با پزشک فرزندتان همکاری کنید. آنها می توانند به شما در درک ADHD و نحوه مدیریت آن کمک کنند.

برخی از روش هایی که می توانید برای کمک به فرزندتان با ADHD استفاده کنید عبارتند از:

• ایجاد یک برنامه روزانه و پیروی از آن
• استفاده از یادآوری ها و زنگ هشدارها برای کمک به فرزندتان در ماندن در مسیر
• ارائه محیطی سازمان یافته و بدون حواس پرتی
• کمک به فرزندتان در توسعه مهارت های سازماندهی و مدیریت زمان

مهم است که به یاد داشته باشید که هر کودکی با ADHD متفاوت است. آنچه برای یک کودک مفید است ممکن است برای کودک دیگر مفید نباشد. بنابراین، مهم است که یک رویکرد شخصی سازی شده پیدا کنید که برای فرزندتان مناسب باشد.

با همکاری با پزشک فرزندتان، می توانید به او کمک کنید تا با ADHD زندگی کند و به موفقیت برسد.

در اینجا چند تغییر خاص که می توانید در زندگی روزمره خود ایجاد کنید تا به فرزندتان با ADHD کمک کنید آورده شده است:

• منظم باشید. داشتن یک برنامه روزانه و پیروی از آن می تواند به فرزندتان کمک کند تا احساس کنترل بیشتری داشته باشد و از سردرگمی جلوگیری کند.
• وظایف را به قسمت های کوچکتر تقسیم کنید. وظایف بزرگ و پیچیده می توانند برای کودکان مبتلا به ADHD دلهره آور باشند. آنها را به قسمت های کوچکتر تقسیم کنید تا قابل مدیریت تر شوند.
• تشویق مثبت را فراموش نکنید. هنگامی که فرزندتان کاری را به درستی انجام می دهد، او را تشویق کنید. این به او کمک می کند تا اعتماد به نفس خود را افزایش دهد و انگیزه خود را حفظ کند.

با حمایت و صبر شما، فرزندتان می تواند با ADHD زندگی موفقی داشته باشد.

منبع

https://psychcentral.com/childhood-adhd/childhood-adhd#take-the-quiz